Zwei Frauen | Licht gegen Licht

En ik vier met jou de nacht - Twee profielen die vrijwel samensmelten; dat is het eerste wat het oog pakt. Twee vrouwelijke gezichten, bijna neus tegen neus, getekend met een paar zuivere lijnen en ingevuld met dunne, ademende verflagen. Het linkerprofiel is donkerder, bijna als een uitgesneden schaduw — scherp omlijnd bij neus en lippen — terwijl het rechterprofiel juist is opgebouwd uit licht: zacht, vervaagd, alsof het licht door huid en stof heen glijdt. Dit is een vrouw schilderij waarin de ontmoeting zelf het onderwerp is: twee vormen die elkaar zoeken en elkaar tegelijk opheffen, een ruimtelijke kus zonder geluid.

Het tweede opvallende element is de grote, vloeiende haarboog die over de top van beide hoofden valt. Die boog tekent een beschermend halve cirkel; hij werkt als een kader én als afstandmaker. Door die curve ontstaat er een spel van positieve en negatieve ruimte: waar de boog valt, vervaagt het gezicht en wordt het bijna abstract; waar de boog opent, ontstaat de scherpe, bijna grafische silhouet tussen de neuzen. De onderkant van het doek toont een paars vlak dat als een schouder of borst suggestief binnenkomt — duidelijk genoeg om figuratie te geven, zacht genoeg om de kijker niet te dwingen een verhaal te vertellen.

Techniek en materiaal zijn zichtbaar in de penseelvoering: dunne glazuren, subtiele krassen van de paletmes en scumble-achtige overgangen. De verflagen ademen; sommige delen zijn mat, andere licht glanzend, waardoor het licht op verschillende plekken anders ‘landt’. De lippen en neuscontouren zijn met een haast kalme precisie aangeduid, alsof die lijnen een afspraak op papier zijn — precies genoeg om herkenning te bieden, maar te weinig om te veroordelen. In dit schilderij staat de stilte centraal: het beeld verwijdert zich van detail om juist de relatie tussen twee vormen en hun gedeelde rand te laten spreken.

Kleurgebruik is spaarzaam maar doeltreffend: lavendel en paars vormen de bodem en schaduw, wit en heel lichtgroen geven volume en adem, zwart tekent de tussenruimte. Daardoor ontstaat een balans tussen aanwezigheid en vervaging — de ene figuur is aanwezig door afstand (donker), de andere door nabijheid (licht). Als je lang kijkt herken je ook de echo van oude fresco’s in de matte, licht gestucte achtergrond; tegelijk voelt het modern door het strakke lijnspel en de bewust gekozen negatieve ruimte. Dit is een intiem, minimalistisch portret schilderij dat uitnodigt tot naderen zonder iets te willen afdwingen.

EnIkVierMetJouDeNacht...